İnsan vardır sıkıntılar içinde bile şükrederek mutluyum der, insan vardır mutluluk içinde mutsuzluk sezer. Kimileri bir asgari ücretle geçinmenin savaşını verirken, kimilerinin evine üç misli fazla gelir gelse de yoksulluktan şikayet eder. Böylelerine bir yakından göz atacak olursak eğer, dolabı elbiseden kapanmasa da üstüne giyeceği yoktur.

Kimisi parasını kıyafete yatırır ama zevksizdir ve kendi aldığını kendi beğenmez.

Kimileri ille de marka olacak der. Bazıları da, kıyafeti veya giydiği markayla değil de insanlığı ile iz bırakır bizlerde.

Birde madalyonun ters tarafı vardır ve ona bir göz atacak olursak eğer bambaşka bir tablo çıkar ortaya.

Dünyanın öbür ucunda bir parça ekmeğe el açanlar varken bu kadar israf, haramın da ötesindedir.

Bugün yaptığı yemeği akşama bayatlamış diyerek çöpe atanları gördüğümde, ekmeğini çöpten çıkaranları gördükçe ellerinden öpesim geliyor.

Garip bir dünyada yaşadığımız inkar edilemez, ne yazık ki dünyadan daha garip bir yolculuk içindeyiz.

Muhtaç olan bir kişiye bir kuruş yardım yapmamak için dokuz dereden su getirirken, hiç gereksiz yerlerde cepler son kuruşuna kadar boşaltılabiliyor maalesef.

Bir kitaba on TL vermekten çek iniyorken, bir şişe içkiye, dört, beş misli fazlasını hesaba kitaba vurmadan verebiliyor olduğumuzu herkes biliyor.

Bu dengesizliklerden kurtulmadıkça benliğimizi kaybedeceğim günler hiç uzak sayılmaz.

İnsanların en büyük zenginliği gönül zenginliğidir, gönlü boş olanın ömrü de boşa geçmiş sayılmaz mı?

Çocuklarımıza bırakabileceğimiz en büyük miras insan olabilmektir, yoksa boşa geçen ömre yaşam deyip, gelip göçeriz bu dünyadan, ardımızdan bir iz bile bırakamadan.

İnsanoğlu neyi ararsa odur ve sadece arkasında bıraktıklarıyla yaşar.

Kendimize gelmek lazım henüz zaman dolmadan.